LEKCJA POLSKIEGO

                                     

                                   Pobawmy się w tropicieli!

                                                                                              Gra ortograficzna

                                          

 

        Uczeń klasy czwartej jest zwykle dzieckiem energicznym, wesołym i niezwykle ciekawym świata. Chce działać, a naukę, zwłaszcza

na początku klasy czwartej, chce traktować jako ciekawą przygodę.  Ale to także dziecko, które nie jest w stanie zbyt długo skupić uwagi, łatwo się rozprasza  a wszelka monotonia odbiera mu zapał  i  powoduje spadek  zaangażowania. Czwartoklasista wynosi z poprzednich lat ogromną  tęsknotę  za nauką poprzez zabawę. Chce być zaskakiwany nieszablonowymi pomysłami. Dobrze jest na  tęsknotę dziecka za zabawą odpowiedzieć, wykorzystać jego naturalną spontaniczność oraz wprowadzić na lekcjach ortografii element zaskoczenia

i niespodzianki. Pomysłem, który pozwala na realizację tych założeń jest przetestowana przeze mnie gra „Ortograficzni tropiciele”.

 

Na czym polega?

 

• Nazwa „Ortograficzni tropiciele”- gra ortograficzna dla uczniów.

• Adresaci: uczniowie klas czwartych, piątych lub szóstych szkoły podstawowej

• Cele:nauka ortografii poprzez zabawę, ćwiczenie pamięci wzrokowej i spostrzegawczości,wzbudzenie zainteresowania zagadnieniami ortograficznymi, integracja zespołu klasowego.

• Czas trwania: 10 dni lekcyjnych 

• Realizacja:

• Informujemy klasę o rozpoczęciu zabawy i przedstawiamy reguły. Wręczamy karty ortograficznych tropicieli  oraz informujemy o planowanym  sposobie sprawdzenia wykonania zadania.

• Przygotowujemy 30 cegiełek – wyrazów z trudnościami ortograficznymi.  W klasie czwartej proponowałbym skupić się na pisowni trudnych wyrazów z u, ó, ż, rz, ch i h. Zestaw wyrazów możemy także przygotować na podstawie analizy najczęściej popełnianych przez uczniów klasy błędów. Napisy powinny być wydrukowane na sztywnym papierze w formacie pozwalającym na swobodne odczytanie wyrazów a kłopotliwe litery wyróżnione kolorem. 

3.Każdego dnia  umieszczamy trzy ortogramy w różnych ciekawych, ale ogólnie dostępnych dla uczniów miejscach w szkole. Wyrazy umieszczamy tam tylko na jeden dzień, następnie znikają. Im większa kreatywność nauczyciela, tym większa uciecha  dzieci. Zawieszenie karteczek nad szkolną gablotką, w pobliżu gaśnicy czy za doniczką z  fikusem zajmuje naprawdę niewiele czasu. Podczas zabawy korzystałam z  pomocy uczniów gimnazjum, którzy z  zaangażowaniem i pomysłowością wyszukiwali ciekawe rozwiązania. To, co mnie wydawało się nieco ryzykowne (umieszczenie karteczki na suficie szatni), wysportowanym gimnazjalistom nie przysparzało problemu.

4. Zadaniem uczniów biorących udział w grze jest wytropienie trzech ukrytych wyrazów, poprawne zapisanie ich na karcie oraz zapamiętanie pisowni.

5. Po dwóch tygodniach zabawy uczeń dysponuje zestawem trzydziestu wyrazów z trudnościami ortograficznymi, których pisownię jest zobowiązany zapamiętać. Nauczyciel sprawdza to za pomocą dyktanda.

 

        

      Dzieci biorą udział w grze ortograficznej, by ćwiczyć pamięć wzrokową. Zadaniem nauczyciela jest sprawdzenie stopnia opanowania zadania. O tym, jak będzie wyglądało końcowe dyktando, decyduje nauczyciel, biorąc pod uwagę potrzeby grupy.  Jeśli bawimy się  

w tropicieli na początku przygody w klasie czwartej, wystarczy, gdy sprawdzimy pamięciowe opanowanie konkretnych wyrazów. Jeśli inicjatywę tę podejmujemy w klasie piątej- wybrane wyrazy mogą pojawić się  w tekście zredagowanym przez nauczyciela   a w klasie szóstej możemy pokusić się o następny krok- dziecko nie tylko poprawnie zapisuje zapamiętane wyrazy, ale i podaje regułę wyjaśniającą pisownię.  Gra ortograficzna, której zarys przedstawiłam, może być swobodnie modyfikowana i wykorzystywana w wielu szkolnych sytuacjach. Wyobrażam sobie  geograficznych, matematycznych czy językowych tropicieli.  

      Zachęcam zatem nauczycieli wszystkich przedmiotów do wykorzystania elementów gry w swojej pracy dydaktycznej, szczególnie

z uczniem klasy czwartej, który często stając na progu nowych doświadczeń, oczekuje nieustającej edukacyjnej przygody i, jakże często, szybko rozczarowuje się i traci zapał. Warto walczyć o podsycanie  naturalnego entuzjazmu dziecka wobec nauki.